سدیم (Sodium) سدیم مهمترین کاتیون مایعات خارج سلولی است که وجود آن برای سوخت و ساز طبیعی در همه گیاهان و جانوران ضروری است. همه ی حیوانات تمایل ذاتی به مصرف نمک دارند. رینگر(1881) برای اولین بار اهمیت سدیم به عنوان یکی از اجزای ضروری محیط های کشت آزمایشگاهی را نشان داد.

استفاده از سدیم در بیماران مبتلا به وبا اثرات مفیدی در بر دارد. کمبود سدیم موجب کاهش فشار اسمزی و تغییر تعادل اسید- باز در بدن میشود. در این حالت با افت کارکرد قلب، فشارخون کاهش می یابد، هماتوکریت افزایش یافته، میزان ارتجاع بافت های زیر جدی کاهش می یابد و با ایجاد نقصان در عملکرد آدرنال، میزان اسید اوریک خون افزایش می یابد که باعث شک و مرگ حیوان می شود. وقتی کمبود سدیم در طیور شدت کمتری داشته باشد، این امر باعث تعویق رشد، نرم شدن استخوان ها، کراتینه شدن قرنیه، کاهش قابلیت استفاده از مواد غذایی و بالاخره کاهش حجم پلاسما می گردد.

در مرغ های تخم گذار، تولید تخم کاهش می یابد، رشد ضعیف می شود و هم نوع خواری مشاهده می شود. چند نوع بیماری نظیر اسهال و آسیب کلیه ها یا غدد آدرنال، با کاهش حجم شیره گوارشی، باعث تخلیه ی سدیم از بدن حیوان می شوند.

نمک های سدیم به سهولت جذب می شوند. بدن حیوان هنگام کاهش مصرف سدیم از طریق جیره، با کاهش دفع این عنصر از ان استفاده بهینه می کند. افزایش ملایم سدیم جیره معمولا مشکلی برای طیور ایجاد نمی کند؛ به شرطی که آب آشامیدنی دارای سدیم زیادی نباشد. در صورتی که جیره حاوی سدیم زیادی نباشد، پرندگان مصرف آب را افزایش می دهند که در نتیجه سدیم اضافی دفع می شود. با توجه به توانایی پرندگان در مصرف آب آشامیدنی خود، معمولا مسمومیت با سدیم مشاهده نمی شود. در صورت مصرف بیش از حد آب آشامیدنی، ممکن است با انتقال آب به سلول ها، علایم مسمومیت با آب مشاهده شود.