منیزیم(magnesium) این عنصر کوفاکتور فعال کننده برای آنزیم های مسیرهای متابولیسمی پروتئین، چربی و کربوهیدرات است. همچنین برای عملکرد صحیح سیستم عصبی و ماهیچه لازم است. کمبود این ماده معدنی باعث ایجاد عثب ماندگی ذهنی، اسپاسم ماهیچه ای و عضلانی میشوند. بهترین منابع طبیعی منیزیم یونجه معمولی ، یونجه، شبدر، سبوس، اسپرس، و تخم کتان است. همچنین مکمل های از متیل منیزیم آهکی شده، کربونات و سولفات منیزیم را می توان به عنوان منابع منیزیم در جیره استفاده کرد.

منیزیم یک کاتیون مهم و ضروری برای تغذیه ی حیوانات و به ویژه گیاهان است. منیزیم، فلزی متصل شونده در بخش پورفیرین کلروفیل اس. مطالعات اولیه درباره ی وظایف منیزیم در حیوانات عمدتا پیرامون فلج عصبی و ماهیچه ای بود که این نوع فلج هنگام تزریق وریدی نمک های منیزیم صورت می گرفت.

تنها در هشتاد سال اخیر است که منیزیم به عنوان عنصری ضروری در تغذیه ی حیوانات شناخته شده است. اگر چه مطالعات وسیعی روی منیزیم انجام شده است، اما هنوز نقش فیزیولوژیکی این عنصر در حیوانات و به ویژه اثرات متقابل آن با سایر یون های فلزی به خوبی شناخته نشده است. اردتمن در سال 1927 دریافت که منیزیم سبب فعال شدن آنزیم فسفاتاز قلیایی می شود. پس از آن نیز آنزیم های متعددی شناخته شدند که به وسیله ی منیزیم فعال می شوند.

هرچند غلظت منیزیم در جوجه های تازه تفریخ شده کم است، اما پس ازآن به سرعت افزایش می یابد. حدود نیمی از کل منیزیم بدن در استخوان ها وجود دارد. منیزیم نیز همانند پتاسیم، عمدتا در سلول های بافت های نرم بدن متمرکز می شود. کبد، ماهیچه ی مخطط، کلیه و مغز، حدود 430-450 میلی گرم منیزیم در هر کیلوگرم بافت خود دارند، درحالی که سرم خون تنها 10% این مقدار منیزیم دارد.