رنگدانه (Pigment) رنگدانه ها عموما به منظور تولید محصولات دلپذیر و مشتری پسند به جیره ی طیور افزوده می شوند. نکته جالب توجه این است که رنگ مورد نظر در نقاط مختلف دنیا بسیار متفاوت است و متخصصین تغذیه با معضل تطبیق خصوصیات ظاهری لاشه با خواسته های مردم مواجه اند. این رنگ دانه ها هیچ گونه نقش و ارزش تغذیه ای در انسان و طیور ندارند. کاروتنوئیدهای مورد استفاده در تغذیه طیور عبارت اند از کریپتوگزانتین، لیوتئین، کانتا گزانتیان و بتا- آپو- 8- کاروتنوئیک اسید. یونجه، شبدر و علوفه علاوه بر کلروفیل که به آن ها رنگ سبز میبخشد، چند رنگ دانه زرد و قرمز موسوم به گزانتوفیل دارند. وقتی کلروفیل از این گیاهان خارج شود یا تخریب گردد گزانتوفیل های زرد یا قرمز، بیش از این در پناه رنگ سبز کلروفیل پنهان نشده و به این ترتیب رنگ سبز تیره ی برگ ها در تابستان به زرد و قرمز در پاییز تغییر می کند.

رنگ دانه های زرد موجود در ذرت، علوفه و سایر منابع، در چربی و پوست جوجه های گوشتی و زرده ی تخم طیور ذخیره میشوند. رنگ دانه بر اثر اکسیداسیون تخریب میشوند. افزودن آنتی اکسیدانت هایی نظیر اتوکسی کوئین به جیره و نیز اعمال برنامه های مدیریت تغذیه ی طیور به منظور حفاظت از اکسیداسیون رنگ دانه ها می تواند مانع از بروز این مشکلات شود.

رنگ دانه دار شدن گوشت پرندگان جوان مستقیما به میزان رنگ دانه های تغذیه شده در طول دوره ی رشد آنها مربوط میشود. اما در مورد پرندگان تخمگذار، رنگ زده، ناشی از رنگدانه های مصرف شده در جیره ی مرغ تخم گذار و نیز انتقال رنگدانه های تجمع یافته در پوست و استخوان درشت نی در دوران پیش از بلوغ پرندگان است. این انتقال رنگ دانه ها به تخم دان فارغ از میزان رنگ دانه های جیره روی میدهد و با گذشت زمان منجر به سفید شدن استخوان درشت نی و نوک در پرندگان میگردد. از آنجایی که بسیاری از اجزای خوراکی که به طیور طبیعی بدون استفاده از منابع مصنوعی رنگدانه، غنی از کاروتنوئید هستند، از انرژی کمی برخورداراند؛ بنابراین دستیابی به مقادیر زیادی رنگدانه در گوشت طیور کار مشکلی است.