فیتاز (Phytase) فسفر ماده ی مغذی بسیار گران بها و پر هزینه ای است. امروزه در بسیاری از کشورها، میزان فسفر کودهای مورد استفاده در محیط زیست به دقت مورد توجه قرار میگیرد. بیشتر فسفر موجود درگیاهان به صورت اسید فیتیک وجود دارد که دو سوم کل فسفر گیاهی را در برمیگیرد. آنزیم فیتاز در طیور وجود ندارد و در نتیجه مقدار هضم فسفر فیتات بسیار کم است. مولکول اسید فیتیک دارای شش اسید فیتیک مجهز است که میل ترکیبی زیادی برای اتصال به چند کاتیون دارند.

فیتاز که معمولا یک آنزیم میکروبی است تجزیه ی هیدرولیتیکی استرهای اسید فسفو روس اینسیتول را تسریع می کند که به این ترتیب این ماده می تواند جذب بدن شود.

فعالیت فیتاز بر اساس واحدهای فیتاز یا FTU   در هر واحد جیره بیان میشود. فیتاز میکروبی که به وسیله ی تخمیر تولید میشود، نسبت به فیتازی که به طور طبیعی در گیاهان موجود است عمل کرد بهتری دارد. اغلب غلات و مکمل های پروتئینی گیاهی به جزگندم و محصولات جانبی ان، دارای مقادیر نسبتا کمی فیتات هستند. فعالیت نسبی فیتاز طبیعی گندم در مقایسه با فیتاز میکروبی، بین 50 تا 60 درصد گزارش شده است از آن جای که کلسیم، مانند فسفر به وسیله ی فیتاز از ملکول اسید فیتیک جدا میشود، بنا براین در صورت افزودن فیتاز به جیره لازم است مقدار هر دو عنصر کاهش یابد.

 طی 15-10 سال اخیر توجه زیادی به استفاده از آنزیم در جیره شده است. آنزیم با هدف افزایش مقدار آنزیم های داخلی بدن یا به منظور استفاده از آنزیم های جدیدی که به طور طبیعی به وسیله ی طیور تولید نمی شوند مورد استفاده قرار می گیرند.

بخش عمده ای از فراورده های آنزیمی که امروزه مورد استفاده قرار می گیرند، در هضم کربوهیدرات های پیچیده و جداسازی فسفر از اسید فیتیک دخالت دارند. آنزیم های پروتاز، لیپاز و کربوهیدرات سال هاست که در صنایع خوراک دام به کار می روند. البته از 15-10 سال اخیر استفاده از آن ها به ویژه در خوراک دام و طیور افزایش چندانی نیافته است. از میان بیش از  3000 آنزیم شناخته شده توسط بیوشیمیستها، تنها 35-30 آنزیم کاربورد صنعتی دارند. آنزیم های که در تغذیه طیور به کار میروند، باید بتوانند در pH  دستگاه گوارش طیور فعال بوده و تحت تاثیر تغییرات Ph سنگدان غیر فعال نشوند. علاوه بر این، آنزیم های فوق در معرض مراحل مختلف فراوری اجزای خوراکی و آماده سازی جیره قرار میگیرند. در این زمینه شرایط سخت حاصل از فرایند پلت و حجیم سازی جیره باید درنظر گرفته شود.

آنزیم های خارجی از لحاظ تئوریک بیشترین کاربرد را در جیره ی پرندگان بسیار جوان دارند. علت این امر آن است که تولید این آنزیم ها در پرندگان 21-14 روزه نسبتا کم است. احتمالا میزان حجم چربی، کربوهیدرات و پروتئین ها در پرندگان جوان کمتر از 14 روزه را میتوان با افزودن آنزیم های مناسب به جیره افزایش داد. آنزیم های کنونی برای این کار، کاربورد چندانی ندارند. این آنزیم ها برای تجزیه ی ملکول های پیچیده تری نظیر آرابینوگزایلن ها و بتا- گلوکان ها طراحی شده اند.

افزودن آنزیم لیپاز به جیره ی پرندگان جوان باعث افزایش 7-5 درصدی میزان هضم چربی و به تبع آن افزایش انرژی قابل سوخت و ساز جیره می شود.